A najbardziej niezwykłe jest to, że możemy już zarejestrować  (dosłownie zobaczyć)  zmiany w budowie fizycznej mózgu, kiedy zachodzi proces uczenia się.  I z tego właśnie powodu uważam książkę za fascynującą. Kiedy zaczynałem swoją nauczycielską karierę, uczenie się (a raczej wtedy – nauczanie) traktowano jako sztukę, w której kierowano się trochę badaniami naukowymi, trochę intuicją i wyczuciem. Nie zawsze było wiadomo, co i dlaczego działa. Dzisiaj proces uczenia się nie ma już przed nami żadnych tajemnic. Wiemy bardzo dokładnie, jak uczyć, co działa i dlaczego. Dehaene przy okazji pokazuje też, dlaczego ocenianie stopniem szkolnym powoduje więcej szkód niż pożytku. Jak bardzo szkoła systemowa (i nie myślę tu tylko o polskiej) nie przystaje do tego, co wiemy o uczeniu się. Co więcej, ona wydaje się tak zorganizowana, aby pod każdym względem uczenie się utrudnić. To smutne, że mimo tego, że od kilku ładnych lat bardzo dokładnie wiemy, jak zorganizować proces edukacyjny, szkoła systemowa zdaje się tę wiedzę całkowicie ignorować. To wręcz cud, że są jeszcze uczniowie, którzy się uczą (i zasługa tych szalonych pasjonatów, którym ciągle się chce).