„Sapiens. Od zwierząt do bogów” Yuval Noah Harari

Jednym zdaniem można powiedzieć, że to opowieść o historii ludzkości od „kamienia łupanego” do XXI w. spisana przystępnym językiem, dowcipnie, zaskakująco i ciekawie. Autor w 20 enigmatycznie zatytułowanych rozdziałach przeplata fakty historyczne – daty, postaci, wydarzenia z własnymi przemyśleniami (czasem trudno je od siebie odróżnić). Prezentując dokonania ludzkości na przestrzeni czasu zadaje pytania o etykę i granice rozwoju cywilizacyjnego i rozpatruje to wszystko w kontekście ewolucji, kultury oraz religii.

Autor w swojej książce stawia wiele pytań i próbuje znaleźć na nie odpowiedzi. Sięga po nie do różnych dziedzin wiedzy oraz do własnych przemyśleń i dzieli się tym z czytelnikami. Jednym z najważniejszych, według mnie, jest pytanie o szczęście. Czym tak właściwie ono jest, od czego zależy, skąd się bierze, kto i na jakich zasadach ma do tego szczęścia prawo? Czy Neil Armstrong stawiając jako pierwszy nogę na Księżycu był szczęśliwszy od człowieka żyjącego zgodnie z zasadami plemion zbieracko-łowieckich?

W końcowych rozdziałach Sapiens opisany jest dynamiczny rozwój nauki i techniki. Czy pesymistyczna wizja końca Sapiens roztaczana przez Harrari się ziści? Nawet jeśli, to pewnie nie będzie nam dane w tym uczestniczyć, tak jak w polowaniu na mamuty.

Dlaczego polecam tę książkę na blogu kierowanym szczególnie do nauczycieli? Dlatego, że to doskonały przykład, że o nauce można opowiadać w przystępny i wciągający sposób i zachęcać dzięki temu do refleksji i stawiania kolejnych pytań.