Pomimo tego, że książka nie jest adresowana wyłącznie do nauczycieli, to znajdziemy tam wiele informacji, które powinny stać się wskazówkami do pracy z uczniami. Na przykład, dlaczego należy bardzo ostrożnie stosować wzmocnienia behawioralne (wraca temat tych wszystkich szkolnych marchewek – ocen, plusów i innych, które nieumiejętnie wykorzystywane przynoszą więcej szkody niż pożytku).

Kluczowy jest rozdział poświęcony systemowi pamięci. W zasadzie, jeśli ktoś nie wie, jak on działa, nie może skutecznie wesprzeć uczniów w procesie zapamiętywania.

To samo można powiedzieć o rozdziale poświęconym motywacji. Być może ktoś po przeczytaniu pierwszego zdania pomyślał: Miałem to przecież na studiach. Powinno się wziąć jednak pod uwagę, że jeśli studiowaliśmy jakieś 20 lat temu lub jeszcze dawniej, to od tego czasu w nauce o uczeniu się i motywowaniu dokonano przełomowych odkryć. Nauczyciel mający ambicję być skutecznym pedagogiem, nie może ich ignorować.

A najbardziej niezwykłe jest to, że możemy już zarejestrować  (dosłownie zobaczyć)  zmiany w budowie fizycznej mózgu, kiedy zachodzi proces uczenia się.  I z tego właśnie powodu uważam książkę za fascynującą. Kiedy zaczynałem swoją nauczycielską karierę, uczenie się (a raczej wtedy – nauczanie) traktowano jako sztukę, w której kierowano się trochę badaniami naukowymi, trochę intuicją i wyczuciem. Nie zawsze było wiadomo, co i dlaczego działa. Dzisiaj proces uczenia się nie ma już przed nami żadnych tajemnic. Wiemy bardzo dokładnie, jak uczyć, co działa i dlaczego. Dehaene przy okazji pokazuje też, dlaczego ocenianie stopniem szkolnym powoduje więcej szkód niż pożytku. Jak bardzo szkoła systemowa (i nie myślę tu tylko o polskiej) nie przystaje do tego, co wiemy o uczeniu się. Co więcej, ona wydaje się tak zorganizowana, aby pod każdym względem uczenie się utrudnić. To smutne, że mimo tego, że od kilku ładnych lat bardzo dokładnie wiemy, jak zorganizować proces edukacyjny, szkoła systemowa zdaje się tę wiedzę całkowicie ignorować. To wręcz cud, że są jeszcze uczniowie, którzy się uczą (i zasługa tych szalonych pasjonatów, którym ciągle się chce).